In de Nederlandse kustduinen was kleinschalige verstuiving in de vorm van stuifkuilen de vorige eeuw de meest voorkomende vorm van eolische dynamiek. Dit zorgde voor een rijk geschakeerd duinlandschap waarin verjonging van bodem en vegetatie optrad. Tegenwoordig is in veel duingebieden de kleinschalige dynamiek gering en staan duingraslanden onder druk door een hoge atmosferische stikstofdepositie en toenemende stabilisatie. Het stimuleren van kleinschalige verstuiving is een belangrijke mitigerende maatregel tegen de negatieve effecten van stikstofdepositie. Daarom worden door veel beheerders plannen gemaakt om verstuiving in duingebieden te bevorderen. Daarbij zijn de vragen vaak ‘waar?’, ‘hoe?’ en ‘hoeveel?’ Dit artikel gaat op basis van recent onderzoek in op de omvang en trends van kleinschalige verstuiving, de bepalende factoren en de wijze waarop reactivatie van verstuiving als herstelmaatregel voor droge duingraslanden kan worden ingezet.
