| الوصف: |
England and France had reached the broadest borders of theirhistory during interwar period, in terms of their colonies. Such that thementioned states gained a great advantage against Germany and Italyespecially during the power struggle in Europe and on top of that, theirpolicy was grounded on the strategy of protecting the status quo againstthe possible revanchism and revisionism movements.Since the breakout of left-right conflicts in Spain during interwarperiod caused some states to be included in the issue, the tensionincreased in the Mediterranean. This interventionist understandingbecame even tenser when some submarines of the Italian navy startedto attack ships with foreign flags by hiding their identities. Therefore, aconference was held in Nyon between 10-14 September 1937 with theparticipation of England, France, Turkey, Yugoslavia, Greece, Egypt, theSoviet Union, Bulgaria and Romania. Italy, Germany and Albania, onthe other hand, responded to the invitation negatively.Status-quo states achieved to establish the power and interestrelationship in their favor in the new order, created after the Treaty ofVersailles. Therefore, the aforementioned states used the method ofdiplomacy when the first attacks against the system were executed andeven, they could not sufficiently object to the aggressive acts ofrevisionist states, as required by the appeasement policy. Revisioniststates, on the other hand, declared their discomfort with the status quoas they gained power and started to act in accordance with their owninterests rather than building the system on justice. This studyassesses how a national issue that occurred in Spain turned into asecurity problem in the Mediterranean with the effect of successiveevents; and what kind of politics were determined by said states againstthe emerging crisis. İngiltere ve Fransa sahip oldukları sömürgeler açısından en geniş sınırlara iki savaş arası dönemde ulaşmışlardı. Öyle ki adı geçen devletler özellikle Avrupa’daki güç mücadelesinde Almanya ve İtalya’ya karşı büyük bir avantaj sağlamışlar ve bununla da yetinmeyip muhtemel rövanşizm ve revizyonizm hareketlerine karşı statükoyu koruma stratejisini politikalarının temeline yerleştirmişlerdi.İki savaş arası dönemde İspanya’da sağ-sol çatışmasının başlaması bazı devletlerin konuya müdahil olmasına sebep olmuş dolayısıyla Akdeniz’de tansiyon artmıştır. Bu müdahaleci anlayış, İtalyan donanmasına ait bazı denizaltıların kimliklerini gizleyip yabancı bandıralı gemilere saldırmaya başlamasıyla birlikte daha gergin hale bürünmüştür. Bu sebeple İngiltere, Fransa, Türkiye, Yugoslavya, Yunanistan, Mısır, Sovyetler Birliği, Bulgaristan ve Romanya’nın katılımlarıyla 10-14 Eylül 1937 tarihleri arasında Nyon’da konferans düzenlenmiştir. İtalya, Almanya ve Arnavutluk ise davet çağrısına olumsuz cevap vermişlerdir.Statükocu devletler, Versay Antlaşması sonrası oluşturdukları yeni düzende güç ve çıkar ilişkisini kendi lehlerine kurmayı başarmışlardı. Bu nedenle adı geçen devletler, sisteme yönelik ilk saldırılar gerçekleştiğinde diplomasi metodunu kullanmışlar hatta yatıştırma politikası gereğince revizyonist devletlerin saldırgan hareketlerine de yeterince ses çıkarmamışlardı. Revizyonist devletler ise güçlendikçe mevcut durumdan rahatsızlıklarını beyan etmişler ve sistemi adalet üzerine inşa etmeleri gerekirken kendi çıkarları doğrultusunda hareket etmeye başlamışlardı. Bu makalede İspanya’da yaşanan ulusal bir sorunun zincirleme olayların etkisiyle Akdeniz’de nasıl bir güvenlik sorununa dönüştüğü; devletlerin yeni oluşan krize karşı ne gibi politikalar belirlediği değerlendirmeye tabi tutulacaktır. |
