Zasady klasyfikowania rzeczy jako dóbr kultury w Stanach Zjednoczonych różnią się na poziomach krajowym, stanowym i miejscowym; co jest konsekwencją federalnego charakteru państwa. O ile ustawa o ochronie dziedzictwa historycznego (National Historic Preservation Act) ma charakter regulacji ramowej, o tyle prawo stanowe i miejscowe prezentuje zróżnicowane i zarazem elastyczne podejście, uwzględniające lokalne priorytety, ale z zachowaniem zgodności z prawem federalnym.
