Volgens de wet moet voor elke chemische stof worden aangetoond dat deze geen risico vormt voor de gezondheid van de mens en voor het milieu. Dit gebeurt door een stof te testen op schadelijke effecten (toxiciteit), zowel in gekweekte cellen (in vitro) als in proefdieren (in vivo). De verkregen gegevens worden vervolgens omgerekend om een inschatting van de toxiciteit voor de mens te maken. Dit proces is ingewikkeld en tijdrovend, en kost bovendien veel proefdieren. Voorliggend rapport laat zien dat toxicogenomics kan helpen om vast te stellen of een chemische stof kankerverwekkend is voor de mens. Blootstelling aan een schadelijke stof leidt tot veranderingen in de genactiviteit die met toxicogenomics kunnen worden gemeten. Het RIVM heeft geconstateerd dat toxicogenomics een rol kan spelen bij het herkennen van kankerverwekkende stoffen via het ontrafelen van werkingsmechanismen. Hierdoor wordt de risicobeoordeling beter onderbouwd. De vertaalslag van proefdier naar mens wordt eenvoudiger en het proefdiergebruik wordt teruggedrongen omdat minder dieren nodig zijn en het ongerief van de proefdieren wordt verminderd.
